उसले देखेन यो मनको घाउ
जसले लगायो यो मनको भाउ

वारि छंदै सहर्ष बिदा माग्यौ
मझधारमै छोडी जीवनको नाउ

राम धनु मक्किएको देख्यौ कि
के खुशीले समायौ रावणको पाउ

पस्चातापको आँसु पानी होइन भने
अलिकति खालि छ मनमा ठाउं

वाह! वाह! राहुलदाई! क्या मिठ्ठो गयो।

अझै लेख्दै गर्नुस्।

धन्यवाद, दुनियाँ को नक्सा जी, तपाईंको प्रेरणा नै त हो, लेखाइ को उर्जा ।

राम्रो कविता छ राहूल दाइ।

----राम धनु मक्किएको देख्यौ कि
के खुशीले समायौ रावणको पाउ---

----राम धनु मक्किएको देख्यौ कि
के खुशीले समायौ रावणको पाउ---
:)

रावण को होला नि फेरि ?:)



--------------------------------------------------------------------------------

धन्यवाद गौताम जी अनि मिस । गौतम जी को जस्तो लेखाइ त आफ्नो छैन, तर पनि कोशीश जारी छ, राम्रो लेख्ने, झिलिमिली लेख्ने ।

मिस्, त्यो रावण लंका को होइन, निस्ठुरि मोरिकी सहयात्री हुन्।

wa wa wa. gajab lekhnubhayo.

पस्चातापको आँसु पानी होइन भने
अलिकति खालि छ मनमा ठाउं

धन्यवाद हाउदे मित्र ।

गजब छ राहुलदाई!!

धन्यवाद , बिर्खे जी । तपाईंको लेखाइ को समकक्ष म पुग्न त अझै लामो तपस्या गर्नु नै छ । हेर्दै जाम्, तपस्या भंग गर्न कोही आएन भने, अबस्य पुगिन्छ होला, गन्तब्य सम्म ।

salam rahul dai tapai ko kavita ko lagi .aru pani aos dai ..

वाह राहुलदाइ, गजब छ।

पस्चातापको आँसु पानी होइन भने
अलिकति खालि छ मनमा ठाउं

राम्रो लाग्यो। तर पश्चाताप पछि पनि किन ठाउँमा कञ्जुस्याईँ ? पुरै मन खाली गर्दिनु नि ! नत्र फेरि पछुताउनुपर्ला। :-)

"पस्चातापको आँसु पानी होइन भने
अलिकति खालि छ मनमा ठाउं "

वाह! वाह! राहुलदाई! क्या मिठ्ठो गयो।

बाइ द वे, तपाईँका सबै कविता-गजल हरु एउटा धागोमा उनेर राखे कहिले काहीँ बीच बीचमा पनि चेक गरिराख्न मिल्थ्यो। नत्र धेरै पढ्न छुट्दो रे'छ। यो पनि झण्डै छुटेको रे'छ ल !
यो भाइबाट सानो सल्लाह मात्र, भूलचुक माफ गर्नुहोला।

:-)

न आउ बल्झाउन तिमी घरि-घरि
सुकेर भरी सकेको छ मेरा यी घाउ,

बिचमै तिमीले छोडेर गए पनि
किनारमा ल्याइ सकें जिन्दगी को नाउ,


चासो छैन मलाइ चाहे तिमी
पूजा गर रामधनुष या समात रावण को पाउ,

तिम्रो आखा पस्चाताप को आसुले भरिए पनि
केहि हुने वाल छैन अब किन कि
म त भै सके २ जना छोर छोरी को बाउ।।

:P

भौते गुरु, sapperजी, नेपाल को सुपुत्र जी, सबै मा धन्यवाद र तारेमाम ।
भौते गुरु को सल्लाहलाई अब यसै धागो देखि कार्यान्वयन गर्ने छु । गुरु पुरै मन मा बास् दियो भने आफू कहाँ बस्ने भन्ने चिन्ताले अलिकति मात्र ठाउँ दिएको हुं । साच्चैको सुकुमबासी त मनको पनि शरनार्थी हुन बेर् छैन।

सुपुत्रजी को मज्जा को कबिता, मेरो सबिता भन्दा मीठो लाग्यो ।

आज फेरी तिम्रो याद आयो
औंशीको रातमा चांद आयो

सँगै बिताएका ती पलहरु
सम्झनामा एकै साथ आयो

अतृप्त नै रहे मृगतृष्णाहरु
कति छिटो कालो रात आयो

कस्लाई दोषा दिउं खै अब
खुशी कोल्टिफेरी बर्बाद् आयो.

:)
राहुलदा को कविता मा मैले सबिता थपि दिए है । हुनत यहि कतै बाटै लिएको यो निकै पुरानो टुक्रा हो । हजुरको कविता देखेर ह्या टाँस्न मन लाग्यो नरिसाउनुस है ।

....
आज पनि तिमी आयौ
खै किन ?
सायद म हडबडाए
सम्हालिन खोज्दा
मैले सोध्न बिर्से।

यि बाटोहरुमा
एक्लै हिडिरहेछु
मानिस हरुको भिडमा
म आफूलाई एक्लो पाउछु
हल्लै हल्लाबिच पनि
स्तब्धता मलाई पच्छ्याउछ
र पनि म हिडिरहेछु
मानौ म हिड्न चाहान्छु
फेरि सोच्छु आफै संग
कतै मेरो हिडाइ
निरर्थक त होइन?
अनायासै
मेरो पाइला रोकिन्छ,
तर एक झोक्का चिसो बतास
मलाई छोएर जान्छ
लाग्छ कोहि मेरो छेवैमा
सुमधुर आवाजमा
कानेखुसी गरे जस्तो
“किन रोकिएको?”
म झस्किन्छु-
लक्ष मलाइ प्रेरित गरिरहेछ
अनि म फटाफट हिड्छु।।
........